9 Şubat 2010 Salı

beyaz büyü..


babamın kucağında sarı çizmelerim ile pantalonum arasından giren soğuğu ve al al olmuş yanaklarımı acıtarak yalayan kar tanelerini hatırlayabiliyorum ilk..
sonrasında da bakıyorum ki hep bir fark katmış sisli, puslu sandığım kışlarıma, hep bir heyecan, hep bir çoşku..
pencerenin hangi tarafında olduğum da hiç farketmemiş, zaten pencerenin arkasında da uzun süre duramamışım ya, hep bir atmışım kendimi beyazlara, hep bir şaşırmışım ben mersin’e giderken neden diğerlerinin tersine gittiğine..
eski usul cep kanyağı iç cepte, kah yurtların önü olmuş, kah Seğmenler, kah eğimi olan herhangi bir düzlük gözlerimi kapayıp kendimi bıraktığım..sokak lambalarına yaslanıp ağzımı bir karış açtığım, kar tanelerini dilimde erittiğim..
her ne zaman kar yağmışsa şehrime, teslim olmuşum ben bu büyüye, kollarımı hiç açmadığım kadar açmışım hep gökyüzüne, izin vermişim kendime, aldırmamışım çoraplarımın kar suyu emmesine, hep BEN olmuşum en çok, AN olmuşum, ANda olmuşum..ben yağmışım üstünüze..
03/02/2010 ZY

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

İzleyiciler